น้ำตาหล่นบนเถียงนา

ละอ้าย บ่สง เด้อ สารต้อย. คน พลอย กะตาม ส่าง. เออ ต้อยนี่เด้อ สิขอเป็นแค่ก้าง ขวางคออ้าย ให้หน่ายไว ละคนที่ฮัก กันบ่ได้ เขามีใหม่ มันเจ็บหลาย.เออ. เหมือน ดั่งตาย ทั้งเป็น ผู้บ่าว ฉัน ซ่างทำ... ได้ กอดผู้ใด๋.เออ บนเถียง น้อย ดูนั่น ละมันเป็นแฟนเรา กอดเขา อยู่บนเถียงนาน้อย อ้อนออดสำออย ไม่เกรงใจต้อยบ้างเลย มันเจ็บ ละมันปวดเหลือแสน เห็นเขากอดแฟน ของเราเยาะเย้ย จู๋จี๋อยู่กันเถียงนา ไม่อายนกกา ฟ้าดินบ้างเลย เขาทำ กันอย่างเปิดเผย เขาทำ กันอย่างเปิดเผย น้อยใจจังเลย เจ็บเพราะเถียง นา. แน่ พี่จ๋า เคียดให้เขา บ่เซาเลยน่า อยากม้างเถียงนา หลังน้อยให้หมุน คิดมาแห่งวุ่น เห็นหน้าแห่งเคือง อยากยิงเปรี้ยง แน่บ่อนกลางใจ อยากสิหลบ หนีไป ไทยอิ่มคนหลงแค้น แฟนของน้อง เขามีฮักใหม่ นัด กันไป อยู่เถียงอีน้อง หลงให้เมื่อเห็น. เสีย แฮงน้องบูชา เจ็บ อุราเช้าเย็น เสีย แฮงน้องหลงรัก อ้าย ก็ไม่มองเห็น เกิด เป็นรักเน่าเหม็น ก่อน อ้ายเคยว่าหอม เถียง นาน้อย ทำต้อยเจ็บ ละจนตรมจนตรอม ย้อน อ้ายหอม... หอม เขา อยู่เถียงน้อย เถียง นาน้อย ต้อยเจ็บ ละเพราะเถียงนาน้อย อ้าย นัดต้อย ที่เถียงนาน้อย ละเอาไผมานำ ดั่ง สะดุดตอตำ เมื่อคุณพี่ จู๋จี๋กับเขา คน เจ็บ อก น้ำตาตก ละต้องเป็นตัวเรา ดั่ง แมง เงา. นั้น ต้อย กลาง ใจ ยืน ร้องไห้ข้างโพน ใต้ต้น ผักกะเดาข้างดอน ตอนฝนตกพร่ำๆ กรรมละกรรม อีหยังของข้อย แน่ อ้ายเอ๋ย บ่เงยเบิ่งต้อย เบิ่งต้อย ละสิหนีไปงอย ปลายไม้โดดก่อน เขานอนฮวมอ้าย ตัวน้องนั่งเหงา เสียแฮงเว้า หลายเทือสัญญา หลง บูชาคนดี บ่มองเห็นช้ำ ความหวานฉ่ำ กลายเป็นขมขื่น เถียงนาเคยร่มรื่น ทำต้อยนั่งตรม ดั่งถึงซ้อม เขาก่ายเคียงหมอน ดั่งถึงซ้อม เขาก่ายเคียงหมอน เถียงนาเฮาเขานอน กล่อมกันเจ็บฮ้าย กล่อมกัน ละเจ็บฮ้าย เจ็บฮ้าย ละเจ็บฮ้าย