แม่ศรีกาแฟ

คืนวันที่ผ่านพ้นไป ช่างผ่านไปไว ถึงเพียงนี้

จากวันที่ฉันยืน ที่ฉันเดิน ที่ฉันยังสูง ไม่พ้นอานมอเตอร์ไซค์

จากเด็กน้อยช่างถามไม่กี่ขวบ สู่วัยพ้นความฝัน ที่เคยตามหา

กาลเวลาได้เคลื่อนไป แต่ตั้งแต่เมื่อไรกันหนา

ที่ฉันลืม คนที่ฉันคิดว่ารู้จักดี… คิดว่ารู้จักดี

ความทรงจำในตอนนั้น กับความผูกพันธ์ในตอนนี้

จากเด็กน้อยคนหนึ่ง กับโลกที่เขาจะไว้ใจ

จากเดินหนึ่งก้าวที่ต้องหันหลังไปมอง สู่สิบก้าวที่เริ่มไม่ต้องมองกลับ

จนเด็กน้อยนั้นก้าวเดินห่างออกไปไกลทุกวัน

เหลียวมองกลับหลังน้อยลงทุกที ... ลงไปในทุกที

จนวันเดือนเคลื่อนไป เด็กน้อยเข้าสู่วัยแห่งความฝัน

ภาพความฝันมากมาย หลายสิ่งที่อยากจะทำ และอยากจะเป็น

จากวาดการ์ตูนบนข้างฝา จากชุดกีฬาเปื้อนโคลนตัวนั้น

จากผ้าผืนเล็ก ๆ ที่มีปักชื่อฉัน ถึงกีตาร์ตัวนั้น ... ที่สอนฉันร้องเพลง

 Solo :

ความทรงจำในตอนนั้น ที่พอจะจำได้ในตอนนี้

ในช่วงที่ฉันนั้นก้าวเดินสู่ความฝัน ที่แสนไกล

ในช่วงเวลาที่ฉันเดินไปตามความฝัน

ช่วงเวลานั้นฉันเองไม่เคยได้รู้

ว่ามีสายตาคู่หนึ่งคอยเฝ้ามองดูอยู่เสมอ

โดยที่ฉันไม่เคยรู้ตัว

จวบจนฉันเองนั้นได้โตขึ้นมา ได้กลับไปคิดถึงแม่ฉันเมื่อวันเก่า

แม่จะมีสิ่งที่อยากทำ แม่จะมีบ้างไหมความฝัน

เหมือนที่ฉันเป็น บ้างไหมหนอ

หรือจริง ๆ แล้วแม่เองก็เคยมีความฝัน

ก็อยากจะแต่งตัวสวย อยากจะเที่ยวที่คนเขาไปกัน

แต่ทุก ๆ เช้าแม่ก็ต้องหยุดความฝัน

ไว้เพียงเท่านั้น แล้ววางมันอยู่ตรงนั้น ที่ข้างเตียง

เพราะทุกวันที่ตลาดทุก ๆ เช้า

แม่ต้องไปขายกาแฟ อยู่กับโลกของความจริง

ว่าแม่มีลูกอยู่ถึงสองคน ลูกกำลังเรียนอยู่ถึงสองคน

ว่าแม่มีลูกอยู่ถึงสองคน ลูกกำลังเรียนอยู่ถึงสองคน