Yorğun

Yorğun bir neçә addım dağıtdı qum dәnәlәrini

Qopdu könüldәn hәr cümlә, dodaqlarıma bәlәndi

Qәhәrimi bölüşdükcә dalğalarla cızdım yolumu

Qaçırdı ruhum ölümdәn, son anda ömür yoruldu

Bәlkә dә öldürmüşdüm eşqi son bir lәçәklә

Xatirәlәri yaşadan küçәlәr әvәz olub gölmәçәylә

Tab gәtirmişәm neçә ilә? Neçә-neçә şeir hәdәr oldu

Cazibәdar hәyat ağacısan, meyvә dәrmәmәk olmur

Sәnsiz ölmәmәk olmur, yaşasam tәbiәtә ziddir

Sәni mәnә verәn şәhәr belә dәnizini tәrk elәmişdi

Neçә dәfә cәhd elәmişdim unutmağa mәnә qayıdışını

Günәşi ayırmışdı şeirdәn gecәlәr ayın işığı

Әfsus ki, әlә salırdı ciddiyyәtini gülünc olmağım

Mәyus bir axmağın eşqiydi hüznü şeirә yozmağı

Onun әtri rәnglәyirdi boz divarlarını bu otağın

Amma çoxdan qurumuşdu yerə düşən gülün torpağı

Sәnsә ümidisәn qorxağın әllәr açılanda duaya

Әn gözәl mәqamısan sәn eşqin, mәn ayrılığın, yar

Yad olur get-gedә xülyam mәnә, sәn ruhuna üsyan edәn

Baxışlarımın küt nәzәrisәn, ölümsә bundan betәr

Kәdәr-qәmimlә doldu vәrәq dәrgahında

Cümlәlәr soyuda bilmәdi daha könlü dәrd anında

Dәvası dәrmanında mәhlәmim yaradır könüldә

Ah-nalәsi fәrmanında bir gözәl düşdü gözümdәn