Karma

Özünü bağışlada bilmədin nə tanrıya, nə də dünyaya

Əsəbdən əzdiyin yumruqlara tən divarlar olmadı sinirinə hayan

Göylərə çatmaq istəyiylə basdığın hər pillə qırdı ayağını

Zamanla artdıqca artır ağrın, hər dəqiqən ölümə bir addım daha yaxın

Sonun o qədər bariz, bəsdir təkcə baxmaq dibi görməyə

Qultək yaşayıb ömür edənlər niyə istəsin axı şahlar kimi ölmək?

Ürəyimiz birdirsə, nəyə gərəkdir ev içində otaqlar kimi bölünək?

Biz özümüz azyaşlı uşaqlara örnəyiksə, o uşaqlar kimə örnək?

Qarşında heç bir maneə yox, rast gəldiyin ən böyük tərslik özün

Kimiləri çörəyini iki yerə - digərinə öz payına düşəndən əskik bölür

O qədər hiss var, cəsarəti yox deyə mübarizəsindən təslim dönür

O qədər insan var, cəmiyyətdən daha çox öz ailəsindən təzyiq görür

Qayıtmaq üçün gedənlər, vaxtsız gedənlər və qaçanlar var

İntizar var, həsrət var, yol çəkən gözlər var, uzaqlar var

Bağlı otaqda ölən ümidlər, qıfılından xəbərsiz açarlar var

Ev var ki, isti qucaqlar yox, münaqişə zəmnində bıçaqlar var

Susduqca unutdum danışmağı, dinləmək bəs olmadı anlamağçün

Gəzdim fikirlərimi qarış-qarış, hər şeyi bir mənaya bağlamağçün

Sual vermədən cavab gözlədim, günahları görüb savab gözlədim

İndiyə qədər nahaq gözlədim, o vaxt gəlmədi, nə vaxt ki, gözlədim

Atmağa hazıram bütün sevgiləri, mənə yalnızlıq qalan olsa da

Yandırmağa razı bütün gəmiləri, limanların hamısı talan olsa da

Gedən gedibsə, mənası nə göndərdiyi qucaq dolusu salamı olsa da?!

Görmərəm, unudaram simasını, lap hər dəqiqə yadıma salan olsa da

Xoş günlər tarix oldu, kədərli sözlər də elə dilimdə ilişər

Bəzi insanlar qəsdən tək qalırlar - deyəndə özümü deyirmişəm

Hər şey getdikcə yadlaşır, deyil həmənki mühit, eyni deyil bu şəhər

Sevgi də saxtalaşır, dağılır münasibətlər, dönmür xeyir işə

Öpüşlər var, ehtiras var, görüşlər var, qayğı yoxdur

Bəlkə də olacaq nə vaxtsa, zamanı, vaxtı var, amma nağd yoxdur

Göstərə bilmirsənsə öz hisslərini, fərqi nədir axı, azdır-çoxdur?

Elə bir karma içindəyəm ki, ancaq getmək var, çatdı yoxdur