Krzysiek

Był sobie Krzysiek szczupły jak słońca promyk

nadawał imiona światom nieznajomym

a świat ten miał cały ze szkła

płynął po nim jak po rzece Wiśle kra

i codziennie topniał i było go mniej

mimo to ciągle wołał ej ciągle mnie grzej

bo choć maleje to widzę i czuję więcej

patrz biorę całe miasto w patykowate ręce

Ref.:

Nie idź, nie wracaj, nie kręć się w miejscu

Krzysiek zrozumiał, nie ma go i jest tu

jest tutaj obok, nad oraz wewnątrz

jest trochę z nikim, trochę z tobą i ze mną

śmiali się z niego na przystankach Mokotowa

nic dziwnego na każdego durnia tylko jedna głowa

a Krzysiek miał głów ile tylko chciał

i choć czasem wyglądał jakby na stojąco spał

to w każdej z tych głów miał zapomniany język

i gadał w tych językach jak aramejski wierszyk

jeden dla ptaków i jeden dla traw,

kolejny dla wiatrów i tylko dla spraw

ludzkich nie miał języka ni krztyny

i bili go chłopaki z tej cichej przyczyny

a on ocierał krew i jak rzeźba wyglądał

tego co trochę dawniej tego świata oglądał

w połatanych spodniach z domu puszczał go ktoś

by nadstawiał dłonie na monety jak trzos

równie dobrze mogliby wysyłać kota

Krzysiek stał w słońcu i tyle kumał ze złota

nawet te bułki co mu wciskały staruszki

momentalnie przerabiał na okruszki

i stał w kręgu wróbli jak świata środek

choć ciągle krzyczeli za nim niedorobek

Ref.:

Nie idź, nie wracaj, nie kręć się w miejscu

Krzysiek zrozumiał, nie ma go i jest tu

jest tutaj obok, nad oraz wewnątrz

jest trochę z nikim, trochę z tobą i ze mną

aż któregoś dnia nie przyszedł na przystanek

bez Krzyśka ledwo ledwo rozpoczął się ranek

i stało się nijak w dzień pusty i bezwonny

od tego dnia Mokotów jest bezbronny.

od tego dnia Mokotów jest bezbronny.

od tego dnia Mokotów jest bezbronny.

od tego dnia Mokotów jest bezbronny.

od tego dnia Mokotów.