Oikogeniaki Ypothesi

Ποτέ μου δεν κατάλαβα πώς πέρασε ο καιρός,

μια ζωή κουβάλαγα βαρύ σταυρό δικό μου.

Κι αν θέλεις να μιλήσουμε, πάρε στο κινητό,

θα το 'χω αφήσει ανοιχτό μες στ' αυτοκίνητό μου.

Διπλανό μου οικόπεδο, έρημο κι αδειανό,

στο παλιό στρατόπεδο μόνος μου τριγυρνώ.

Γουστάρω που τα είπαμε, μα πώς να πούμε κι άλλα

απ' το καρτοτηλέφωνο που σου τηλεφωνώ;

Κάπου κάπου να μου γράφεις και μια κάρτα,

το παρόν ποτέ δεν είναι αρκετό.

Πριν τελειώσουμε, τελειώνει η τηλεκάρτα,

δεν προφταίνω να σου πω πως σ' αγαπώ.

Ποτέ μας δε φερθήκαμε σαν φίλοι εμείς οι δυο,

δεν αναφερθήκαμε ποτέ στα περασμένα.

Κι εκείνη που αγαπήσαμε τη συναντάω εδώ,

σε μια φωτογραφία μας με αγκαλιά εσένα.

Μη μου στέλνεις πράγματα ούτε κι επιταγές,

από νωρίς χαράματα πέφτουν οι διαταγές.

Μα εσύ ποτέ δε σήκωνες ούτε το σταθερό σου

και να μιλάω μ' άφηνες με τηλεφωνητές.

Κάπου κάπου να μου γράφεις και μια κάρτα,

το παρόν ποτέ δεν είναι αρκετό.

Πριν τελειώσουμε, τελειώνει η τηλεκάρτα,

δεν προφταίνω να σου πω πως σ' αγαπώ.

Κάπου κάπου να μου γράφεις και μια κάρτα,

το παρόν ποτέ δεν είναι αρκετό.

Πριν τελειώσουμε, τελειώνει η τηλεκάρτα,

δεν προφταίνω να σου πω πως σ' αγαπώ.