Inwokacja (A. Mickiewicz)

Panno Święta, co Jasnej bronisz Częstochowy

I w Ostrej świecisz Bramie! Ty, co gród zamkowy

Nowogródzki ochraniasz z jego wiernym ludem!

Jak mnie dziecko do zdrowia powróciłaś cudem

Panno Święta, co Jasnej bronisz Częstochowy

I w Ostrej świecisz Bramie! Ty, co gród zamkowy

Nowogródzki ochraniasz z jego wiernym ludem!

Jak mnie dziecko do zdrowia powróciłaś cudem

Litwo! Ojczyzno moja! Ty jesteś jak zdrowie

Ile Cię trzeba cenić, ten tylko się dowie

Kto Cię stracił

Kto Cię stracił

Dziś piękność twą w całej ozdobie

Widzę i opisuję, bo tęsknię po tobie

Tęsknię po tobie

Gdy od płaczącej matki pod Twoję opiekę

Ofiarowany, martwą podniosłem powiekę

I zaraz mogłem pieszo do Twych świątyń progu

Iść za wrócone życie podziękować Bogu

Gdy od płaczącej matki pod Twoję opiekę

Ofiarowany, martwą podniosłem powiekę

I zaraz mogłem pieszo do Twych świątyń progu

Iść za wrócone życie podziękować Bogu

Litwo! Ojczyzno moja! Ty jesteś jak zdrowie

Ile Cię trzeba cenić, ten tylko się dowie

Kto Cię stracił

Kto Cię stracił

Dziś piękność twą w całej ozdobie

Widzę i opisuję, bo tęsknię po tobie

Tak nas powrócisz cudem na Ojczyzny łono

Tymczasem przenoś moję duszę utęsknioną

Do tych pagórków leśnych, do tych łąk zielonych

Szeroko nad błękitnym Niemnem rozciągnionych

Do tych pól malowanych zbożem rozmaitem

Wyzłacanych pszenicą, posrebrzanych żytem

Gdzie bursztynowy świerzop, gryka jak śnieg biała

Gdzie panieńskim rumieńcem dzięcielina pała

A wszystko przepasane, jakby wstęgą, miedzą

Zieloną, na niej z rzadka ciche grusze siedzą