พายุ

ท้องฟ้าแดงก่ำ ลมพัดมาอย่างน่ากลัว เมฆเคลื่อนลงต่ำ ดำมืดมัว ใจเต้นรัว เสียงฟ้าดังลั่น จนพื้นดินสะท้านแรง แม้ใจยังสั่น มันสำแดง ลมพัดแรง แต่ลมร้ายไม่อาจล้มใบหญ้าริมทาง ไม่เคยขืนไม่เคยฝืนได้แต่เอนตาม ดุจชีวิตต้องเอนพริ้ว โอนอ่อนเอนตามพายุ พายุ ท้องฟ้าพลันสว่าง ชีวิตต้องต่อสู้ไป ฝันยังไกลห่าง ห่างเท่าใดอยู่สู้ไป ไปต่อไป แต่เคยคิดว่าชีวิตเป็นอย่างต้นไทร ไม่เคยโค้งไม่เคยโน้มให้กับสิ่งใด เพิ่งจะรู้ว่าชีวิตต้องอ่อนเอนตามพายุ