ทุ่งนางคอย

มองลิบลิ่วแถวทิวพนาใกล้ค่ำย่ำสนธยา กลุ่มชาวนาก็เลิกจากงาน คุณพ่อเดินหน้าเราพากันเดินกลับบ้าน ท้ายสุดนั้นคือแฟนฉันเมื่อก่อนนั้นรักปานจะกลืน สองเราเดินเคียงคู่สุขสันต์ อยู่อย่างนี้ทุกวันเธอกับฉันรักกันหวานชื่น เป็นบางโอกาสเรานัดพบกันกลางคืน ว่ารักจะไม่เป็นอื่นจะยั่งจะยืนไม่จากไม่จร แต่พอไม่นานเธอจากบ้านเกิดเมืองเรา ทุ่งนาดูช่างเงียบเหงาจากบ้านเราเข้าพระนคร คงลืมเสียแล้วน้องแก้วเคยรักมาก่อน มันเหมือนเป็นลางสังหรณ์ว่าต้องจรจากฉันไกล แล้วต่อมาไม่นานเท่าไร ข่าวเธอนั้นหายไปก็กระจายอายคนแถวนั้น จะรอจนกว่าเธอนั้นจะมาเยี่ยมบ้าน ฉันคอยเธอนานแสนนาน ไม่เห็นเธอนั้นผ่านมาอีกเลย แล้วต่อมาไม่นานเท่าไร ข่าวเธอนั้นหายไปก็กระจายอายคนแถวนั้น จะรอจนกว่าเธอนั้นจะมาเยี่ยมบ้าน ฉันคอยเธอนานแสนนาน ไม่เห็นเธอนั้นผ่านมาอีกเลย