ตะกอนความคิดถึง

เสียงลมละเมอ ก็เหมือนเสียงเธอพูดจา ดวงดาวบนฟ้า ก็เหมือนดวงตาของเธอ ได้กลิ่นดอกไม้ ก็เหมือนน้ำหอม ที่เธอชอบใช้เสมอ ยังพร่ำยังเพ้อ ถึงเธอไม่เคยเปลี่ยนไป ทั้งทั้งที่รู้ ว่าเธอไม่เคยรู้หรอก ไม่กล้าจะบอก ว่ารักเธอมากแค่ไหน ในเมื่อเธอ กับฉัน ต่างกันมากมาย ไม่มีอะไรที่ฉันคู่ควรกับเธอ แต่ความคิดถึงมันตกตะกอนในหัวใจ ไม่ว่านานยังไงก็ยังคิดถึงเธอ ยังรักยังรอเธอ แม้เธอคือความว่างเปล่า ถ้าความคิดถึงมันเป็นก้อนกรวดคงมากมาย เอามากองกันไว้คงกลายเป็นภูเขา มั่นคงและยืนยาว เป็นพยานว่าใครเขา เฝ้ารักเธอ เห็นคนสองคน จับมือเดินเคียงข้างกัน ก็เพ้อนึกว่าฉัน ควงแขนเธอเดินเสมอ เห็นผัดลูกตอที่เธอชอบกิน อยากซื้อเอาไปฝากเธอ แต่ก็รู้ว่าเธอก็คงจะไม่สนใจ ทั้งทั้งที่รู้ ว่าเธอไม่เคยรู้หรอก ไม่กล้าจะบอก ว่ารักเธอมากแค่ไหน ในเมื่อเธอ กับฉัน ต่างกันมากมาย ไม่มีอะไรที่ฉันคู่ควรกับเธอ แต่ความคิดถึงมันตกตะกอนในหัวใจ ไม่ว่านานยังไงก็ยังคิดถึงเธอ ยังรักยังรอเธอ แม้เธอคือความว่างเปล่า ถ้าความคิดถึงมันเป็นก้อนกรวดคงมากมาย เอามากองกันไว้คงกลายเป็นภูเขา มั่นคงและยืนยาว เป็นพยานว่าใครเขา เฝ้ารักเธอ แต่ความคิดถึงมันตกตะกอนในหัวใจ ไม่ว่านานยังไงก็ยังคิดถึงเธอ ยังรักยังรอเธอ แม้เธอคือความว่างเปล่า ถ้าความคิดถึงมันเป็นก้อนกรวดคงมากมาย เอามากองกันไว้คงกลายเป็นภูเขา มั่นคงและยืนยาว เป็นพยานว่าใครเขา เฝ้ารักเธอ เป็นพยานว่าใครเขา เฝ้ารักเธอ