ไม่มีใคร

เหลือทิ้งไว้ เพียงแต่ความหลัง กับชีวิต ที่อ้างว้างเดียวดาย เคว้งคว้างและทุกข์ทน สับสนจนไร้จุดหมาย ไม่มีคน ไม่มีใคร เหลือทิ้งไว้ เพียงแต่ตัวฉัน อยู่กับความฝัน ที่ต้องพังทลาย ฝันไว้เสียสวยงาม แต่แล้วมันก็ผ่านไป ผ่านไปเหมือนสายลม ที่ไร้ร่องรอย ไม่มีใคร ไม่เหลือใคร สิ่งที่คว้าไป มันกลับเลื่อนลอย ได้แต่รอคอย คนที่จากไป นั่งมองเงา มองอย่างเหงาใจ ก็ไม่รู้ว่า นานอีกเท่าไร กว่าสิ่งที่เสียไปจะกลับมา (อาจเป็นเช่นนี้ไปตลอดกาล) ความทรงจำ มันช่างปวดร้าว เมื่อมีความเหงา คอยทิ่มแทงหัวใจ หลงเหลือแค่น้ำตา ที่เหมือนไหลมาไม่ขาดสาย กับสิ่งที่ฝังใจ ไม่อาจลืม