ห้องที่ว่างเปล่า

Saran Ok, yeah กลับจากทํางานเดินเข้ามาอยู่ในบ้านเก่า เอาจริงๆ ไม่มีเธอมันก็ว่างเปล่า ในเมื่อฉันเป็นคนทํา จึงไม่กล้ากล่าว เธอเป็นยังไง ตอนนี้ฉันก็ไม่ทราบข่าว มองที่โซฟา ภายในหัวเห็นแต่ภาพเก่า ถามตัวเองจริงๆว่าแล้วฉันพลาดป่าว สถานะของเราถูกพาดข่าว ฉันก็เลยอยากจะรู้จริงๆ ว่าเรานั้นรักกันมากเปล่า เหลือบมองไปที่โต๊ะที่เธอชอบนั่ง ตอนนี้มันกลายเป็นช่องว่าง ฉันพยายามคิดว่าเป็นระลอกสั้น ที่จะต้องลองทำสิ่งที่ต้องห้าม หันมองสิ่งของไปรอบๆ ด้าน ไม่มีเสียงเธอรอบๆ ด้าน ทุกปัญหามันคือฉันที่ไปชอบสร้าง เอาเหตุผลร้อยแปดมาเป็นข้ออ้าง เปิดประตูไปในห้องที่เราเลยหลับ มันก็มีภาพที่เธอมาเกยตัก และก็รีโมตแอร์ที่เธอเคยจับ ในนาทีนี้ฉันก็เลยจะ กลั้นน้ำตาไม่ค่อยอยู่ฉันก็เลยกลับ ทำให้ฉันนั้นได้รู้ว่าฉันคิดผิด กลิ่นน้ำหอมที่ระเหย มันก็เลยดับ ไม่มีข้าวของเธอ ไม่มี Lipstick ไม่มีแม้เสื้อผ้าอยู่บนชั้นวาง จากชีวิตคนที่ลั้นลา ขอให้ฉันได้คิดถึงเธอแค่ครั้งครา ไม่สามารถดึงสิ่งเหล่านั้นมา น้ำตาที่ได้เสียที่ได้ให้ไป กลายเป็นฉันเองไม่ใช่ใคร ที่คิดถึงคนที่ฉันนั้นได้ไล่ไป ฉันสัมผัสมันตลอดแม้จะใกล้ไกล ฉันกลับมา Paranoid ตอนที่เปิดเก๊ะแล้วก็เจอ Polaroid รูปที่ครั้งหนึ่งเราทั้งสองได้ไปเที่ยว คลื่นที่มันเชี่ยวแล้วก็หมอกข้างบนดอย มันยังคอยย้ำว่าเรารักกันมากๆ เลยนะ ทำไมฉันแม่งเสือกทิ้งเธอไป Flash back ทุกๆ อย่างมันกลับมาเป็นกลายเป็นภาพเลยนะ และถ้าหากเธอจะได้เจอใคร เขาจะหลงรักเธอตอนกำลังยิ้ม เขาจะโอบอ้อมเธอแม้สรัลทิ้ง เขาจะคอยมอบความรักที่สวยงามให้กับเธอ และมันจะมากกว่าคนพันธุ์นี้ แค่อยากลืมเธอซัดไป 7 ป๋อง คนดีๆไม่สมควรอยู่กับเด็กหลอน และสุดท้ายมันก็กลายเป็นทั้งสองเจ็บ ฉันขอโทษที่ไม่อยู่ตอนเธอเก็บของ ตอนฉันเขียนเพลงนี้ น้ำตาแม่งไหล ตอนนี้เธอเดินไปไกลแค่ไหน ฉันไม่เคยที่จะใส่ใจเธอ จนทุกอย่างเลยเถิดเกิดเกินแก้ไข ฤดูฝนผ่านไปเดี๋ยวก็พลัดวัน พระอาทิตย์ส่องแสงมาสลับจันทร์ เธอต้องผ่านมันไปได้แม้จะหนักเบา นี่คือเรื่องสำหรับเราที่รู้จักกัน มอบบทเพลงนี้ให้สดับฟัง และก็ทิ้งทุกปัจจัยที่สกัดกัน ปล่อยเจ้ากระต่ายให้ได้กลับจันทร์ เพื่อไปซ่อมแซมใจที่ได้หักพัง Yeah Saran