Lyrics

[Intro]
Never, never, never, never
Never, never, never, never
[Verse 1]
เก้าอี้ตัวเดิม ณ สวนแห่งหนึ่งในมุมสงบ
สะกิดละอองบาง ๆ เกล็ดน้ำค้างให้หลุดจากบ่า
นาฬิกาบอกเวลา เที่ยงคืนนิด ๆ
ไม่มีอะไรมาก ผู้ชายคนหนึ่งปล่อยความคิด
[Verse 2]
คิดถึงเรื่องราวจากภาพสะท้อนที่เคยกระทำ
จากในอดีตถึงปัจจุบัน
ที่กำลังทำอยู่ว่าทำไปเพื่ออะไรวะ
วะ วะ ว่าจะไม่คิด แล้วแม่งก็อดคิดไม่ได้
[Verse 3]
เขาตอบคำถามตัวเองกำลังทำอะไรอยู่
คำตอบยังคงคลุมเครือในทุก ๆ วัน
มันคือความฝัน มันคือความเชื่อ
ว่าสิ่ง ๆ นี้จะอยู่กับเขาในทุก ๆ เมื่อเวลา
แต่ตอนนี้เขานั้นล้า ไม่มีคำตอบว่าเขาจะทำไปเพื่อ
[Verse 4]
คุณค่าหรือเงินตรา
เขาบอกว่าเงินนั้นซื้อความสุขไม่ได้
กูย้อนกลับไปว่าเงินนั้นแลก Steak ได้
มันทำให้มึงอิ่มท้อง
มึงจะเอาอะไรยัดไส้เวลาที่ท้องมึงร้อง
[Verse 5]
ชีวิตแม่งล้ม ปัญหามารุมเร้า
ไหนจะเรื่องงาน ไหนจะเรื่องของความฝัน
ซ้ำร้ายกว่านั้น
กำลังใจสุดท้ายที่คอยพลักดันได้สูญหาย
[Verse 6]
ความรัก แม่งเจ็บหนัก
ขวานยังปักอยู่กลางหลัง
หันไปใช่ใครที่ไหน เพื่อนรักแม่งยิ้มให้
พร้อมกับมือที่ยังจับคาตรงที่ด้ามขวาน
เสียเพื่อนให้แฟน
เสียคนรักให้เพื่อนสนิทอย่างสนุกสนาน
[Verse 7]
ไอ้เพื่อนแม่งก็สุดแสบ
เป็นเหี้ยอะไรของแม่งต้องมาแย่งคนอื่นเขา
บะ บะ บะ บะ บะ บะ บัดซบ
[Verse 8]
ออกไปหางานแม่งก็ถูกปฏิเสธ
ก็สภาพอย่างแม่ง เขาก็ต้องปฏิเสธ
ชีวิตแม่ง Fuck up
มึงจะทำยังไงดีวะไอ้สัส
คิดอยากจะตายในที่สุด
[Verse 9]
Never give up, never, never
Never for ever, ever
Ever, ever, ever, ever, ever
Ja-ja-ja, ja-ja-ja, ja-ja, ja-ja-ja, now
Do-dat, do-dat, do-do-dat-dat-dat
[Verse 10]
Never give up, never, never
Never for ever, ever
Ever, ever, ever, ever
Ja-ja-ja, ja-ja-ja, ja-ja, ja-ja-ja, now
[Verse 11]
เหมือนคิดแล้วท้อ และคิดจะพอ และคิดจะถอย
ถอดสมอเรือเพราะพายุที่สาดเข้าโถม
กูถามหน่อย ใครไหนไม่โลกไม่เคยพ่าย
กลัวอะไรวะ เกิดเป็นลูกผู้ชาย
[Verse 12]
ต้องล้มอีกสักกี่ทีมันก็แค่เรื่องธรรมดา
อยู่ที่จะมองขึ้นไปข้างหน้าหรือมองพื้นไปเรื่อย ๆ
คนเราแม่งล้มได้แต่ล้มแล้วก็ลุกด้วย
ถ้าตนไม่พึ่งตนแล้วใครไหนจะมาช่วย
[Verse 13]
ก็รู้ไม่ง่าย แต่มึงต้องทำให้ได้
ก่อนหน้านี้ไม่มีมัน มึงก็ยังอยู่ได้
ยังมีอะไรอีกมากมายที่รอมึงอยู่ข้างหน้า
จุดมุ่งหมายที่วาดไว้ มีอะไรในนั้นบ้าง
[Verse 14]
ได้เวลาไปไขว่คว้ามาให้ได้
กูรู้ว่ามันยาก แต่กูเชื่อมึงทำได้
หลายคนเขาทำได้ มึงก็ต้องทำได้
ให้พวกกูได้ภูมิใจมึงไปจนนาทีสุดท้าย
[Verse 15]
ชีวิตต้องอยู่กิน มึงต้องกำหมัด ขาต้องยืนหยัด
เอาผลลัพธ์มาวัดคุณสมบัติความเป็นคน
ชีวิตต้องอยู่กิน มึงต้องกำหมัด ฟันต้องขบกัด
เอาผลลัพธ์มาวัดคุณสมบัติความเป็นคน
[Verse 16]
เก้าอี้ตัวเดิม ณ สวนแห่งหนึ่งในมุมสงบ
สะกิดละอองบาง ๆ ของเกล็ดน้ำค้างให้หลุดจากบ่า
นาฬิกาบอกเวลา เที่ยงคืนนิด ๆ
แค่เที่ยงคืนนิด ๆ ชีวิตยังอีกไกล
Written by: Maythawin Songviriyasak
instagramSharePathic_arrow_out