YOKLUK

Kendimden bile haberim yok / düşünce bilirsin kaldıran yok

adam gibi arkadaş yok masumiyeti kaybetmeyen yok

o zaman bırakta biraz da kendileri utansınlar ama o beyin yok

öfkelerini bana sorun affetikklerimin gidişi var dönüşü yok

Böylece kalamam geç kaldım diyemem / beni affetmediler

Yıldızlar gibi kaydı hayatım yaşarken ailemin gözleri önün de

her zaman bir umut yok maalesef depresyondayım mod

yanımda duran bi annem ve omuzuma sarılmış bi babam yok

Yoklukta varlıkta haram aslında insanın kendisi avam

Nasıl bi karanlık nası bi hata insanın kendisi bozuk bi maya

valla bidaha gelsem bile dünya yalan bi kabus

içinde kalamam mapus, susamam suspus, şeytan casus.

bitebilir her an ömrüm belkide bidaha mutlu olamam.yoklurlarda

daha nelerini gördüm ama masal değil boşa anlatmam. verse2 İçimde büyüyen boşluklar var, gürültülü suskunluklar

Sayfalarca yazdım bitmedi, kara tahtadaki mutsuzluklar.

Hayli değişti yüzümdeki iklim, emanet tebessümler giyindim

Köreldi vicdan kaldı balçık, sanki boş bir sandık gibiydim.

Ama yine de bir umut var, bize çizilen hudutların ötesi yakınken

Vazgeçmedim gülleri sevmekten, zakkumlar yolumu keserken

Öfkelerim devirir basamakları, kendi kalemi içten savunurken

Karabasanlarımı vuruyorum her gece yeni bir güneşin doğuşuna avunurken

Kalmadı zaman, kalmadı yaram.

Kapanan defterleri açmam, en zoru yolumu çevirmek hesaptan

Ruhumun duvarına dizili taşları getirdim sabrın kıyılarından

Razıyım Rabbın planlarından, razıyım Rabbim planlarından