Zabıt 3: Enkarne

Kalınmaz artık, bu yerler meçhulün işgali yalnız

Tanımsız kaldım, insanın kendiyle savaşı kanlı

Aklımda kaldı, ben bi' ev istedim sonsuzluk değil

Ben bi' ev istedim, çok yollar geldim

Sarılmaz artık yaramız, alnıma dayadım baktım

Camından ardı ruhumu karanlık ıstırap sarmış

Arınmam artık ne simya, ne kimya, ne evrimi tanır

İçimde acı, dışarıda büyüktüm, evde bir küçücük kaldım

Dağılmaz artık bulutlar üstümden, nüfuzum azın

Kırıldı sazım, tükendi öfke, bi' erişkin kaldım

Kapanmaz artık kapısı aklımın, fısıldar anlık

Kendini öldürüp bir sabah yeniden doğurman lazım

Bi' kere insan

Bi' kere çıktı mı dönemez eve

Bi' kere çıktı mı dönemez eve

Dönemez eve

Bi' kere insan

Bi' kere çıktı mı dönemez eve

Bi' kere çıktı mı dönemez eve

Dönemez eve

Günlerden bi' gün kararmış düşler de gördüm

Gözlerim her şeye alışık, gülmem

Tedirginim hep, bitmez kaygım var

Karanlık koynunda uyandım sabaha

Her yanım yarasa

İnsan, paradigman

Burada doğdum

Sonra her şey berbat oldu

Bu dünya müşkül

Eminim, gözümle gördüm

Aşk olsun dünya, bu nasıl bir yokluk?

Ne sabahın ayazı bu ne yaşama yolu

Sırıtan boşluk

Anne, bugün hava kasvet

Bi' kere insan

Bi' kere çıktı mı dönemez eve

Bi' kere çıktı mı dönemez eve

Dönemez eve

Bi' kere insan

Bi' kere çıktı mı dönemez eve

Bi' kere çıktı mı dönemez eve

Dönemez eve