Zor

Bir resim çizdim kendime

Ne güneş var ne de neşe

Dedim oğlum yaşlanmışsın

Gençliğini bu şehre satmışsın

Gördüm sokakta yürürken

Dükkanların camlarında

Mutlu bir yüz yansımamda

Ben hayattan yüz bulamazken

İnsanlar sokaklar her şey boş

Ve güneş doğmuyor

Hiçbir yere

Zor

Nereye kadar gideriz böyle?

Mutluluk hem yakın hem uzak o kadar

Mevsimler geçer hayatlar geçer

Geçmez ki bir türlü içimdeki bu sonbahar

Bir roman yazdım kendime

Ne akış var ne hikaye

Aşkla bir giriş yapsam da

Olamıyor bir gelişme

Bir gün son sayfaya vardım

Mutlu sonla biter sandım

Kendine bile inanmayan

Tekrarlanan bir yalandım