Hüzünlü yakamozlar güneşin elvedası nehrimde
Sanki ay hiç batmayacak gibi doğdu bu gece
Boğar ruhumu kasvet şehir ve gri bulutlar
Boğazımda istanbul ben istanbul boğazında
Düğümlenen bir haykırışım sanki hiç çözülmeyen
Kursağımda saplı sancım kaleme kanlar döktüren
Dudağımda mühür söylenen sözcükler anlatsan da boş
Eskiden anlaşılmamaktı şimdi anlaşılmak korkum
Anladıkça insanları sustum
Sessizlik anlar beni
Duy en derin çığlığımı kulağımda deng bej gibi
Umut nedir çiz resmini
En somut gerçeklerim
Gözümle göremediklerim
Deliler anlar beni
Dediler anlat derin
Flu ol tak maskeni
Kaderi yazmaz elim kan
Bıraktım bak kendimi
Uçurum zaten evim
Görücem hep en dibi
Sebebi bi Allah bilir
Kırılırsam, yakınırsam, dokunursan, sokulursam
Beni affet yanılırsam
Bu karanlık dünyadan sıkılırsam
Beni bulsa yine kaçsam, derin bir uykuya sığınsam
Bir varmış bir yokmuş, bir korku beni bulmuş
Kısa bir sorgu, yine mi yorgun
Ölüme durgun, yerimi buldum, yerine koydu
Derine daldı, dedi ki yordun
Uyumaz aklım, ona uzandım dilimi tuttum
Çok eski çok uzak, bıçak döner göğüs kanar
Yanar yanar ağır ağır yanar
Sesim kısık dizim kanar
Bu başarısız bir kahramanlık öyküsü
Yüzüm açık içim tuhaf beni yorar
Eni sonu seni bulur, beni arar, seni sorar
Kaçıncı gün yürür
İyi kötü biter bu masal
Bu kalabalık bir rüya
Önceden yazılmış gizli bir şiir
Dalar derin bir yüzyıla
