Rasme Adamha

یکی دسته گل واسش دلخوشیه

یکی عادتش برادر کشیه

یکی زاغ مردمو چوب می زنه

یکی از داغ دلش جون می کنه

یه نفر خوابه رو تخت نقره کوب

یکی حیرون روی دریای جنوب

یکی زندگی رو زیبا می بینه

یکی اما خودشو ، تنهای تنها می بینه

آره این رسمه میون آدمها

یکی داروغه ، یکی دارو بشه

نمیشه رسمشونو عوض کنی

اگه حتی آسمون وارو بشه

حالا حرف من با اون دسته ایه

که هنوز عاشقن و یکه سوار

جون هرچی مرده طاقت بیارین

که بریم با هم دیگه از این دیار