Fyrir Fáeinum Sumrum

Fyrir fáeinum sumrum ég sá

stúlkuna mína ganga mér frá

Halda burt héðan, burt úr landi

Hugur til mín, á undanhaldi

ég einn sat eftir hér

en nú leyfum við honum hlé

frá dimmu og depurð og dvínandi fegurð

því nú loks um eyru þaut

þula um nú snúi hún í skaut heimalands og þjóðar

og drengsins sem bjó þar

já, bjálfinn býr þar enn

hann beið um senn eftir því

hún sneri heim á ný

Fyrir fáeinum vikum ég vann

vonina til baka, hmm já ég fann

þegar hjartað jók við slögin, tók að hamast

mitt kalda hugarþel að lamast

og nú, saman sátum ein

spjölluðum og horfðum út í geim

upp í dimmu og dulúð, já

djöfull er guð kúl og nú

loks um hugann laust lofsýnum

nú yxi sama traust og áttum við forðum

við skiptumst á orðum

já bjálfinn sig brenndi enn

ástfangnir menn

sér gleyma gjarnan enn

sér gleyma gjarnan enn

sér gleyma gjarnan enn