Um hva∂ hugsar einmana snót
Upp á lofti daga langa.
Me∂ fjaræn augu og fölan vanga,
Fálát lætur prjóna ganga.
Segir engum neitt.
Um hva∂ hugsar einmana snót
Átt'ún fyrrum kannski stefnumót
Þa∂ er fur∂a, þvi fráleitt var hún ljót.
Þvi fór þa∂ svo a∂ ekki fékk hún
Þann sem syud'ún ástarhót?
Um hva∂ hugsar einmana snót?
Ef til vill svikin var hún illa af stæmum þrjót.
Eitthwa∂ hefur hent hana, hún er or∂in ljót
Og hennar líf var∂ gagnslaust, daut, og kalt sem grjót.
Um hva∂ hugsar einmana snót?
Upp á lofti daga langa.
Fjörgömmul me∂ fjölan vanga,
Fálát lætur prjóna ganga.
Segir engum neitt.
