Lengeh Kafsh

یه لنگه کفش پیر و درب و داغون افتاده بود یه گوشه ی خیابون هیشکی اونو یه لحظه پاش نمی کرد هیشکی یه لحظه هم نگاش نمی کرد می گفت که تنهایی و بی پناهی یه روز به آخر برسه الهی یه لنگه کفش پاره بی کس و بی ستاره افتاده زار و گریون یه گوشه ی خیابون یه لنگه کفش پاره بی کس و بی ستاره افتاده زار و گریون یه گوشه ی خیابون شب بود و شبگردی بارون و باد رد شدم و چشام به چشماش افتاد دیدم که زخماش همه از غربته مثل خودم خسته و بی طاقته دیدم و گفتم که نباید نشست یه کفش بیچاررو دید و نشکست یه لنگه کفش پاره بی کس و بی ستاره افتاده زار و گریون یه گوشه ی خیابون یه لنگه کفش پاره بی کس و بی ستاره افتاده زار و گریون یه گوشه ی خیابون رفتم و گفتم که چرا نشستی تلف نکن عمرتو دستی دستی درسته که از همه تنهاتری اسیر این دردای زجرآوری کفشای غیرَتو باید پا کنی بگردی و لنگتو پیدا کنی یه لنگه کفش پاره بی کس و بی ستاره افتاده زار و گریون یه گوشه ی خیابون یه لنگه کفش پاره بی کس و بی ستاره افتاده درب و داغون یه گوشه ی خیابون یه لنگه کفش پاره بی کس و بی ستاره افتاده زار و گریون یه گوشه ی خیابون یه لنگه کفش پاره بی کس و بی ستاره افتاده زار و گریون یه گوشه ی خیابون