เหมือนจะ

นาน แค่ไหนที่ไม่ได้มองหน้าเธอ ที่ไม่ได้ยิ้มเหมือนเวลาได้ใกล้เธอ ที่ไม่ต้องคอยง้อกัน หรือโกรธกัน นาน จนรูปที่หัวเตียงนั้นเริ่มซีดจาง คล้าย ๆ เรื่องราวที่มันพ้นผ่าน ยิ่งนาน เหมือนเราจะยิ่งห่าง รู้ ว่ามันจบแล้ว ไม่มีสิทธิ์แล้ว ปล่อยให้เรื่องราวมันผ่านพ้นไป ปล่อยให้เวลามันรักษาแผลในจิตใจ เหมือนว่าจะดีขึ้นแล้ว แต่ความจริงแล้วยังไม่ลืมทุกรอยยิ้มของเธอ ไม่อาจลืมช่วงเวลาที่เคยสุขทุกวันตั้งแต่วันที่เราได้พบเจอ ก็คล้าย ๆ ว่าจะดีขึ้นแล้ว แต่ว่าสุดฉันก็ยังไม่อยากลบเรื่องราว ที่เราเคยสัญญาว่าเราจะอยู่ ข้างเคียงกันตลอดไป จนถึงคำพูดสุดท้ายที่เธอ บอกให้ลืมเรื่องของเรา นาน แค่ไหนที่ไม่มีคำทักทาย ที่ไม่มีใครมาคอยวุ่นวาย ที่ไม่ต้องคอยรับใคร หรือคอยส่งใคร นาน จนกลิ่นน้ำหอมของเธอมันค่อย ๆ จาง ต้นไม้ทีวางอยู่ริมหน้าต่าง ก็เริ่มเหี่ยวเฉาลง เหมือนทุกอย่าง ก็รู้ ว่ามันจบแล้ว ไม่มีสิทธิ์แล้ว ปล่อยให้เรื่องราวมันผ่านพ้นไป ปล่อยให้เวลามันรักษาแผลในจิตใจ เหมือนว่าจะดีขึ้นแล้ว แต่ความจริงแล้วยังไม่ลืมทุกรอยยิ้มของเธอ ไม่อาจลืมช่วงเวลาที่เคยสุขทุกวันตั้งแต่วันที่เราได้พบเจอ ก็คล้าย ๆ ว่าจะดีขึ้นแล้ว แต่ว่าสุดฉันก็ยังไม่อยากลบเรื่องราว ที่เราเคยสัญญาว่าเราจะอยู่ ข้างเคียงกันตลอดไป จนถึงคำพูดสุดท้ายที่เธอ ไม่อยากจำแล้ว เหมือนว่าจะดีขึ้นแล้ว แต่ความจริงแล้วยังไม่ลืมทุกรอยยิ้มของเธอ ไม่อาจลืมช่วงเวลาที่เคยสุขทุกวันตั้งแต่วันที่เราได้พบเจอ ก็คล้าย ๆ ว่าจะดีขึ้นแล้ว แต่ว่าสุดฉันก็ยังไม่อยากลบเรื่องราว ที่เราเคยสัญญาว่าเราจะอยู่ ข้างเคียงกันตลอดไป จนถึงคำพูดสุดท้ายที่เธอ กลับบอกให้ลืมเรื่องของเรา