Και θυμόμαστε κάτι εποχές που
Ενώ εμείς μας θέλαμε την επανάσταση
Την αποζητούσαμε τόσο
Τη συζητούσαμε με μεγαλύτερους
Μ' αυτούς που είχαν δει τη ζωή ήδη μπροστά τους
Και συνήθως μας έλεγαν
Μη σε νοιάζει
Πιες ένα ποτήρι κρασί
Και θα σου περάσει
Κάθεται σκυφτή τρομαγμένη
Κάτι όνειρα ψέλνει
Μα λέει πως δεν ξέρει
Ποιο απ' αυτά θα την βρει
Ονειρεύεται με σβησμένα τα φώτα
Και θυμάται πως πρώτα
Μες στης νιότης τα κόλπα είχε οχυρωθεί
Μα όταν φύγει το φεγγάρι δε φοβάται
Η μεθυσμένη Αφροδίτη μου κοιμάται
Πάνω σε όνειρα γλυκά που έχουν μπλε χρώμα
Μ' ένα χαμόγελο γλυκό
Μ' ένα χαμόγελο γλυκό
Πάνω στο στόμα
Το άδειο ποτήρι γεμίζει
Και τα όνειρα βρίζει
Ξέρει μόνο πως ένα απ' όλα αυτά θα την βρει
Τρέχοντας απ' το σπίτι της φεύγει
Προς τις ράγες οδεύει
Στέκεται ανάμεσά τους και απλά μένει εκεί
Μα όταν φύγει το φεγγάρι δε φοβάται
Η μεθυσμένη Αφροδίτη μου κοιμάται
Πάνω σε όνειρα γλυκά που έχουν μπλε χρώμα
Μ' ένα χαμόγελο γλυκό
Μ' ένα χαμόγελο γλυκό
Πάνω στο στόμα
Μα όταν φύγει το φεγγάρι δε φοβάται
Η μεθυσμένη Αφροδίτη μου κοιμάται
Πάνω σε όνειρα γλυκά κάτω απ' το χώμα
Μ' ένα χαμόγελο πικρό
Μ' ένα χαμόγελο πικρό
Πάνω στο στόμα
