Det rodde ei jente på Fagerøytjørn
Det rodde ei jente på Fagerøytjørn
og jenta var nesten på gråten
For natta var fin som ei haustfarga lønn
Og ho var åleine i båten
Ho kom i frå dansen på Fagerøymo
ho var berre sytten små vårar
Men jenta var svekjen av kjærasten ho
Og augo var heite av tårer.
Og jenta ho rodde mens tunghjarta brann
Frå sorga si ville ho røma
Og jenta ho rodde til solskiva rann
Ho ville sjå nøkkrosa bløma
Og sola la gull på ei morgonglad stund
Då dagen sto doggvåt og venta
Og nøkkrosa opna seg same sekund
Og helsa på sola og jenta
Og jenta ho kjende at gleda kom att
Ho hauka til Berg og til nutar
Eg bles i den toskjen som sveik meg i natt
Eg veit og om sprekare gutar
Og jenta fann guten, ein glad trubadur
Som fridde på høgsommar dagen
Og jenta si kruna, den dag ho sto brur
Var blomar frå nøkkrosehagen
Var blomar frå nøkkrosehagen
