Klosti

Την ακούς μακριά απ' τη θάλασσα, μια μικρή φωνή

Το τραγούδι ένα παράπονο, αγιάτρευτη πληγή

Όποιος την κουβέντα τής έπιασε, έκλαψε διπλά

Μια για τα καινούργια λάθη και μια για τα παλιά

Δένει τη φωνή στα δάχτυλα, την έκανε κλωστή

Για να μην ξεχνάει ό,τι έχασε, μνήμη, κρυφή ζωή

Αχ, και πού να βρω τόπο μακρινό

Να σου ζωγραφίσω μιαν αυγή

Όπου κι αν χαθώ πίσω θα γυρνώ

Δρόμος δαχτυλίδι είναι η γη

Την ακούς βαθειά στα ρέματα, μια χρυσή πηγή

Τη φυλάγει λεν' από παλιά κάποιο μικρό πουλί

Όποιος πάει νερό, νερό να πιει, της λέει ένα μυστικό

Που το φέρνουν στα κλαριά τα δέντρα φυλαχτό

Το ανεβάζει πέρα το πουλί στα σύννεφα ψηλά

Στάλα-στάλα γίνεται, χαρά για τα παιδιά

Αχ, και πού να βρω τόπο μακρινό

Να σου ζωγραφίσω μιαν αυγή

Όπου κι αν χαθώ πίσω θα γυρνώ

Δρόμος δαχτυλίδι είναι η γη