ที่ประจำ

ในวันที่เธอจะจากฉันไป ขอเวลาได้ไหมแค่ไม่นาน อยากชวนไปเดินที่ที่เราคุ้นเคย ตรงนั้นในวันที่เธอจับมือฉัน วันที่เรายืนหลบฝนสองคน ช่างหนาวกุมมือกันไว้ไม่ให้สั่น ที่ริมทางเดิน หลบฝนแทบไม่ทัน ในร่มคันเดียวกัน คือวันที่ฉันไม่เคยลืม ยังจำได้ทุกอย่าง ราวกับผ่านไปเมื่อวาน เป็นเหมือนภาพยนต์ ที่ยังวนในใจฉัน ไม่เคยจะจางและเลือนหาย เป็นภาพวันดี ๆ หรือแค่วันเก่า ๆ ที่จะเล่าเป็นครั้งสุดท้าย แค่ต้องการจะบอกซ้ำ ตอกย้ำ ว่ารักเธอมากสักเท่าไหร่ บอกให้ฟังอีกทีถ้าในวันนี้ เธอจะต้องไป หากว่าเธอยังจดจำ ภาพวันเหล่านั้น ยังคงเหมือนเดิม เผื่อว่าจะทำให้เธอเปลี่ยนใจ อยากจะชวนเธอ ขึ้นไปบนรถเมล์ เพื่อย้อนเวลาวันวานได้หรือเปล่า เบาะตรงประตู ที่ประจำของเธอ เมื่อก่อนนี้ไม่ค่อยได้นั่งเท่าไหร่นัก จำได้ไหมคนยิ่งเบียด ยิ่งเยอะ ยิ่งดี ยิ่งได้ชิดกันน่ะดีไปทุกอย่าง อยากนั่งไปนาน ๆ อยากให้ทางไกล ๆ ให้ฉันคอยเอาใจ เธอยังสดใสไม่เคยเปลี่ยน ยังจำได้ทุกอย่าง ราวกับผ่านไปเมื่อวาน เป็นเหมือนภาพยนต์ ที่ยังวนในใจฉัน ไม่เคยจะจางและเลือนหาย เป็นภาพวันดี ๆ หรือแค่วันเก่า ๆ ที่จะเล่าเป็นครั้งสุดท้าย แค่ต้องการจะบอกซ้ำ ตอกย้ำ ว่ารักเธอมากสักเท่าไหร่ บอกให้ฟังอีกทีถ้าในวันนี้ เธอจะต้องไป หากว่าเธอยังจดจำ ภาพวันเหล่านั้น ยังคงเหมือนเดิม เผื่อว่าจะทำให้เธอเปลี่ยนใจ ขอแค่เพียงได้บอกซ้ำ ตอกย้ำ ว่ารักเธอมากสักเท่าไหร่ บอกให้ฟังอีกทีถ้าในวันนี้ เธอจะต้องไป หากว่าเธอยังจดจำ ภาพวันเหล่านั้น ยังคงเหมือนเดิม เผื่อว่าจะทำให้เธอเปลี่ยนใจ และคำว่ารัก ยังคงเหมือนเดิม ไม่ว่าพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร เหมือนเดิม จะยังคงรักเธอ เหมือนเดิม