แอ่วเอื้องเวียงไพร

ยามเย็นลมโชย โบกโบยพัดซัดใบไม้ปลิว หมู่ไพรพลิ้วปลิวเอนไกว ดอกไม้โรยลงดิน สาวเอย ข้อยเอิ้นเจ้าบ่ได้ยิน ไยบ่ผินหน้ามา ไยบ่ผินหน้ามา ลมพัดป่าดังหวิว ๆ หวิว ๆ นั่นลมพัดป่า ฟ้าหม่นล่ะตะวันเย็นลง สาวน้อยเจ้างอยยืนอยู่ก้อนหิน มีน้ำตกไหลริน หอมกลิ่นดอกไม้ในดง กลับบ้านเถิดหนา ขวัญตาเจ้าอย่ายืนงง เจ้าอย่าปลง ค่ำลงเสือจะมา จะไปหรือบ่ไป จะเอาอะไรก็ถึงจะไปกันล่ะหนา สาวเจ้าบ่เว้าบ่จา ก้มหน้าแล้วบ่นพึมพำ สาวทำล่ะเป็นบ่นพุม ๆ ว่าขอให้อุ้มเธอไป โธ่ เอื้องเวียงไพร บ่ฮู้ใจเจ้านี้หนา ยามเย็นลมโชย โบกโบยพัดซัดใบไม้ปลิว หมู่ไพรพลิ้วปลิวเอนไกว ดอกไม้โรยลงดิน สาวเอย ข้อยเอิ้นเจ้าบ่ได้ยิน ไยบ่ผินหน้ามา ไยบ่ผินหน้ามา ลมพัดป่าดังหวิว ๆ หวิว ๆ นั่นลมพัดป่า ฟ้าหม่นล่ะตะวันเย็นลง สาวน้อยเจ้างอยยืนอยู่ก้อนหิน มีน้ำตกไหลริน หอมกลิ่นดอกไม้ในดง กลับบ้านเถิดหนา ขวัญตาเจ้าอย่ายืนงง เจ้าอย่าปลง ค่ำลงเสือจะมา จะไปหรือบ่ไป จะเอาอะไรก็ถึงจะไปกันล่ะหนา สาวเจ้าบ่เว้าบ่จา ก้มหน้าแล้วบ่นพึมพำ สาวทำล่ะเป็นบ่นพุม ๆม ว่าขอให้อุ้มเธอไป โธ่ เอื้องเวียงไพร บ่ฮู้ใจเจ้านี้หนา