พริบตา

ในคืนที่เงียบเหงา ที่ไม่มีแม้แสงไฟ อยู่บนถนนที่ยาวไกล เหม่อมองออกไปสุดสายตา สิ่งดี ๆ ที่หายไป กับความหม่นหมองของดวงจันทร์ วุ่นวายสับสนมารวมกัน แต่ว่าฉันยังคงต้องเดินทาง วันและคืนมีความต่าง จะสุขจะเศร้าอะไรก็เพียงแค่พริบตา หากจะรอจนเช้า ค่ำคืนที่มืดมิดฉันเดินออกไป เหงาเข้าปกคลุมฉัน ฉันได้แต่กลัวเพราะฉันไม่มีใคร ไม่ว่าจะหันไปทางใด มองไปบนฟ้าไม่มีแม้แสงจันทร์ แต่แล้วเจ้าดวงอาทิตย์แค่เพียงอึดใจ สาดแสงทองส่องให้ฉันเห็นตอนเช้า ช่างแสนสบายใจ ปลดปล่อยเอาความกลัวทิ้งไป แค่ให้เวลาเปลี่ยน ไม่เจอคงไม่เห็นความต่าง จากคืนมืดมิดที่ยาวนาน เปลี่ยนเป็นท้องฟ้าที่ใสสว่าง เป็นธรรมดาที่โลกต้องหมุนไป วันและคืนในความต่าง จะสุขจะเศร้าอะไรก็เพียงแค่พริบตา หากจะรอจนเช้า ค่ำคืนที่มืดมิดฉันเดินออกไป เหงาเข้าปกคลุมฉัน ฉันได้แต่กลัวเพราะฉันไม่มีใคร ไม่ว่าจะหันไปทางใด มองไปบนฟ้าไม่มีแม้แสงจันทร์ แต่แล้วเจ้าดวงอาทิตย์แค่เพียงอึดใจ สาดแสงทองส่องให้ฉันเห็นตอนเช้า ช่างแสนสบายใจ ปลดปล่อยเอาความกลัวทิ้งไป แค่ให้เวลาเปลี่ยน ค่ำคืนที่มืดมิดฉันเดินออกไป เหงาเข้าปกคลุมฉัน ฉันได้แต่กลัวเพราะฉันไม่มีใคร ไม่ว่าจะหันไปทางใด มองไปบนฟ้าไม่มีแม้แสงจันทร์ แต่แล้วเจ้าดวงอาทิตย์แค่เพียงอึดใจ สาดแสงทองส่องให้ฉันเห็นตอนเช้า ช่างแสนสบายใจ ปลดปล่อยเอาความกลัวทิ้งไป แค่ให้เวลาเปลี่ยน