Зорачкі

Дні надходзяць, дні праходзяць, дні лятуць

Быццам рэк бурлівых хвалі ў даль плывуць

Колькі год я на выгнаньні, у чужыне

Трэба мучыцца душой і сэрцам мне

Навакол нідзе ня ўбачыш родных хат

Не прыгорне ў адзіноцтве родны брат

Не падзеліш нават думак зь нікім тут

Не прыгорне ў адзіноцтве родны кут

Ночкай зорачкі на небе мігацяць

Быццам зь неба на мяне яны глядзяць

Што чуваць, скажыце, зорачкі, вы мне

У той далёкай маёй роднай старане

Ці матуля і татуля ўжо сьпяць

Ці на іх таксама зорачкі глядзяць

Занясіце ім пакуль заблісьне сьвет

Зоркі, мілыя, бацькам маім прывет

І скажыце, каб ня плакаў ні адзін

Што ў выгнаньні мусіць мучыцца іх сын

Бог, магутны Бог пашле нам сьветлы май

Прыляту тады як птушка ў родны край

Зааром мы і засеем, і сажнем

Гэты бацькаўскі наш чорны свой загон

Беларускі гімн наш сьмела запяем

З новай сілай, з новым шчасьцем зажывем