Песня Званара

На высокай гарэ, дзе ніхто не арэ

Толькі птушка-арол дзе садзіцца

Там збудую, ўзвяду, я ўсім на віду

Мураваную вежу-званіцу

 

І завешу я звон, з усіх чутны старон

Роўня голас і віхру, і грому

Як пушчу яго ў ход, склічу ўміг карагод

Ні адзін не заседзіцца дома

Гэткі будзе мой клік — і магуч, і вялік

А не трапіць ён к душам прыспаным

Вызву гром, перуны — хай памогуць яны

Развагніць, затрасці ўсе паляны

Ляжа крушняю вежа, звон і я сам

Толькі птушка пад небам ўскрыліцца

Аб высокай гарэ, дзе ніхто не арэ

Казкі-байкі ліюцца крыніцай