Зорка – Зарачанка

Ой ты рэчанька-невялiчанька

З бродамi з вiрамi,

Я пад яварам мiлай лiчанька

Цалаваў начамi.

За той рэчанькай ты жыла тады

У хацiне з мамкай.

Я назваў цябе пад напеў вады

Зорка-зарачанка.

Зорка-зорачка сэрцу мiлая,

Прыляцi на ганак

Лёгкай чайкаю белакрылаю

На свiтальны ранак.

Уначы агнём загараецца

Зорка-зарачаначка,

Толькi мiлая не вяртаецца

Да мяне на ганачак.

Час лiхi прыйшоў да той рэчанькi

З грознымi каўшамi,

Закапалi ўмiг тую рэчаньку

З бродамi, з вiрамi.

Хаты больш няма, зараслi сады,

Дзе жыла ты з мамкай.

Толькi чую я пад напеў вады...

Зорка-зарачанка.

Зорка-зорачка сэрцу мiлая,

Чайкай ляцi белакрылай.

Уначы агнём загараецца,

Толькi мiлая не вяртаецца.

Уначы цяпер зоркi спелыя

Не ўпадуць у косы,

Дзе дрыжала ты, ой, нясмелая,

Бо сцюдзёны росы.

А я чую ўсё той напеў вады,

Зорка-зарачанка.