Sayyad

چون صید به دام تو به هر لحظه شکارم ای طرفه نگارم از دوری صیاد دگر تاب نیارم رفتست قرارم چون آهوی گمگشته به هر گوشه دوانم تا دام در آغوش نگیرم نگرانم از ناوک مژگان چو دو صد تیر پرانی بر دل بنشانی چون پرتو خورشید اگر رو بکشانی وای از شب تارم در بند و گرفتار بر آن سلسله مویم از دیده ره کوی تو با اشک بشویم با حال نزارم با حال نزارم برخیز که داد از من بیچاره ستانی بنشین که شرر بر دل تنگم بنشانی تا آن لب شیرین به سخن بازگشایی خوش جلوه نمایی ای برده امان از دل عشاق کجایی تا سجده گذارم تا سجده گذارم گر بوی تو را باد به منزل برساند جانم برهاند ور نه ز وجودم اثری هیچ نماند جز گرد و غبارم جز گرد و غبارم