ชายใส่แว่นในร้านขายยา

ออกจากบ้าน เดินออกจากบ้าน

ผู้คนพลุกพล่าน ออกไปไหนกัน

เดินไปเรื่อย เดินไปเรื่อยเรื่อย

มันยังไม่เมื่อย ไม่เหนื่อยเลย

มองไปเรื่อย เห็นชายใส่แว่น

นั่งอยู่ในบ้าน ในร้านขายยา

แอบมองเรื่อย ฉันเลยจำได้ เค้าอยู่ตรงนี้ทุกวัน

แล้ว แล้ว แล้ว แล้วในตอนเย็นของวันนึง

มีป้ายแขวน เขียนไว้ว่าขาย แล้วเค้าก็ย้ายไป

คิดถึง คิดถึงจัง ถึงฉันไม่รู้เค้าเป็นใคร

คิดถึงจัง คิดถึงจัง ถึงเค้าไม่รู้ว่าฉันน่ะเป็นใคร

คนแปลกหน้า แค่คนแปลกหน้า

บังเอิญแค่ว่า ได้เจอทุกวัน

คนแปลกหน้า เลยไม่แปลกหน้า

มันผูกพันไม่รู้ตัว

แล้ว แล้ว แล้ว แล้วในตอนเย็นของทุกวัน

ยังมองหายังคงอยากเห็ นและเจอเค้าสักวัน

คิดถึง คิดถึงจัง ถึงฉันไม่รู้เค้าเป็นใคร

คิดถึงจัง คิดถึงจัง ถึงเค้าไม่รู้ว่าฉันน่ะเป็นใคร

ใจมันยังแอบนึกถึงเค้า พอเห็นคนใส่แว่นตา

ใครไปเห็นก็ช่วยบอก ชายใส่แว่นที่อยู่ที่ร้านยา

แล้ว แล้ว แล้ว แล้วในตอนเย็นของทุกวัน

ยังมองหายังคงอยากเห็ นและเจอเค้าสักวัน

คิดถึง คิดถึงจัง ถึงฉันไม่รู้เค้าเป็นใคร

คิดถึงจัง คิดถึงจัง ถึงเค้าไม่รู้ว่าฉันน่ะเป็นใคร

คิดถึง คิดถึงจัง ถึงฉันไม่รู้เค้าเป็นใคร

คิดถึงจัง คิดถึงจัง ถึงเค้าไม่รู้ว่าฉันน่ะเป็นใคร