กันตรึม..ลืมบ่ลง

โอ่ โอ บองเอย เนียงยังบ่เคยใช้เลยคำว่าสะลัน

โอ่ เจิ๊ดเอยเจิ๊ด หนุ่มบ้านไกลผู้ชายปากหวาน

อย่าหลอกให้ฝัน สาวกันตรึมรักแล้วลืมยาก

เต้นกินรำกิน กันตรึมวัยทีน เอาแมร์ท่านคอยฟูมฟัก

เนียงยังศึกษา ให้เวลาดูใจสักพัก

ปากบอกว่ารัก แล้วทำไมเงียบหายไปนาน

เสียงซอสุดท้าย จึงได้ลงจากเวที

บองบั๊ดเพราะงานมากมี ให้เนียงรอบ่โทรหากัน

จากวันเป็นเดือน เหินห่าง รางเลือนเงียบหายไปนาน

กระโนบ ติงต็อง ร้องเรียกแต่บองจนล้าแรงฝัน

เพราะคนเพิ่งเคยสะลัน รักแค่ให้ยืมก็ลืมบ่ลง เจิ๊ด เจิ๊ด

กันตรึมอย่างเรา หอบใจเหงาเหงา รอเขาอยู่หน้าเวที

เจ้าของดอกไม้ ฝากแรงใจสัมพันธ์ไมตรี

รับโมว์อีกที อยากจะฟังว่ายังสะลัน

เสียงซอสุดท้าย จึงได้ลงจากเวที

บองบั๊ดเพราะงานมากมี ให้เนียงรอบ่โทรหากัน

จากวันเป็นเดือน เหินห่าง รางเลือนเงียบหายไปนาน

กระโนบ ติงต็อง ร้องเรียกแต่บองจนล้าแรงฝัน

เพราะคนเพิ่งเคยสะลัน รักแค่ให้ยืมก็ลืมบ่ลง