คุณนายโรงแรม

จะจ้างสักพัน ฉันก็ไม่หันไปมอง

ถึงเธอจะใส่ทอง เส้นโตเท่าโซ่รถไฟ

จะขี่รถเก๋ง เรือบินหรือเดินดินไป

สวมสร้อยเพชรเม็ดโตเท่าไข่

ราคาแค่ไหนฉันก็ไม่มอง

จะจ้างสักพัน ฉันก็ไม่หันไปแล

เพราะเธอเคยฝากแผล ให้ไว้ดวงใจกลัดหนอง

จะเป็นคุณหญิง คุณนายฉันก็ไม่มอง

ถึงอย่างไรเธอก็ยังต้อง ขึ้นชื่อว่าคนสองใจทุกวัน

* ก่อนอยู่บ้านนา เขาเรียกกันว่าอีกลอย

มาอยู่กรุงเทพมีผัวนายร้อย

เปลี่ยนจากกลอยมาเป็นแรมจันทร์

แรมจันทร์แรมใจดีดีไปตัวใครตัวมัน ซื่อเกินไปถึงไล่ไม่ทัน

ช้ำช่างมันนึกว่าฝันเลยไป

จะจ้างสักพัน

ฉันก็ไม่หันไปมอง ถึงตัวจะหุ้มทองจะมอง ให้โง่ทำไม

สักวันเถิดหนา น้ำตา จะนองหน้าใคร

เขาไม่แล แล้วคงจะได้ ขึ้นชื่อ คุณนาย ประจำโรงแรม

( ซ้ำ * )