Нявесце Каліноўскага

Недзе поруч ляжалі дарогі Кліч кахання ляцеў ад ніў Але ён не кахаў анікога Бо занадта радзіму любіў Варты лепшага ў свеце кахання Рана скончыўшы мужны палёт Русы хлопец золкім світаннем На высокі ўзышоў эшафот Вашы кветкі ў лугах завялі Месяц марна згарэў над ракой Ты чакала яго, а стала І нявестай і жонкай і чужой Плач людскі барабаны крыюць І ад пошчаку глухне зямля На высокую гордую шыю Успаўзае змяёю пятля І чамусьці ў сэрцы, як рану Я нясу твой нязбытны лёс Не даруючы ўсім тыранам Непралітых табою слёз Вашы кветкі ў лугах завялі Месяц марна згарэў над ракой Ты чакала яго, а стала І нявестай, і жонкай, і чужой Вашы кветкі ў лугах завялі Месяц марна згарэў над ракой Ты чакала яго, а стала І нявестай, і жонкай, і чужой Вашы кветкі ў лугах завялі Месяц марна згарэў над ракой Ты чакала яго, а стала І нявестай, і жонкай