ลำล่อง คนลืมคำบ่จำสัญญา

หล่ะฟังเสียงฝนปนเสียงฟ้า เทิงน้ำตากะไหลหย่าว

คิดฮอดสาวผุที่เคยจูบแก้ม คราวกี้ได้ฮักกัน

แต่ว่ามื้อนี่นั่นน้องมีใหม่ไปคนทาง

อ้ายเลยเหมิดความหวัง นั่งเหงาเป็นคนแพ้

 เจ้าบ่แคร์หัวใจอ้ายแม่นฮักเจ้าแป๋ตาย บ่เห็นอ้ายมีคุณค่า..

โอ่ยเด้น้อ พ้อคนใหม่มักหน้าลืมสิ้นผุเก่าหลัง

สางบ่คิดเบิ่งบ้าง ตั้งแต่ก่อนสิเรียนจบ

นัดพบกันยามแลงยามแลง ใต้ห่มแสงตะเว็นคล้อย

นั่งอยู่เถียงนาน้อย คุยกันจนฮอดค่ำ กลับเมือเฮือน

น้องยังโทรบอกย้ำ คิดเห็นหน้าพี่บ่เซา

ก่อนไปเรียนทุกเซ้า เจ้ายังส่งไลน์หา

เลิกเรียนมาสิไปพบ อยู่หม่องเก่าสองเฮาเด้อ

เปรียบคือเธอกับอ้าย ถึงวันตายบ่ได้ห่าง

นี่อิหยัง..ฮักมาพังมอดเมี้ยน เรียนจบแล้วผลัดแซ่วหนี

บ่ถึงปีเจ้าจากบ้าน ไปเรียนต่อในเมืองหลวง

ดวงอิหลีเด้น้อ เด้น้อออ จั่งสอบติดในเมืองฟ้า

ได้เวลากลับมาบ้าน ผัดพาแฟนมาอวดพี่

ใจพี่ชาย ฮ้อนส่ำไฟจูดจี้ เผาร่างย่างจี่คอ

(ขับเสภา) คนเราหนอเมื่อห่างกันใจผันเปลี่ยน มีคนใหม่มาแวะเวียนก็เปลี่ยนหนี

จากกันไปยังไม่ทันถึงข้ามปี โอ้นารีชั่งลืมง่ายไม่อายกัน

ลืมความฝันและคืนวันเคยสรรค์สร้าง ลืมทุกอย่างคำสัญญาเมื่อเจอเขา

ลืมวาจายังไม่พอหนอแฟนเรา ยังพาเขามาเหยียบหยามย่ำใจกัน

หล่ะฝันสลาย มะลายม้าง บัดนางคืนมาบ้านเก่า

น้องพาเขามาแนะนำบักอ้าย ให้เขาเอิ้นว่าพ่อลุง

ฟังคำจาอ้ายสะดุ้ง หัวใจหล่นเกือบเป็นลม

ส่างบ่สมพี่ชายฮัก มักเขาลืมเฮาจ้อย

เว้าลอยๆลืมถิ่ม ให้เขาซิมแล้วทุกอย่าง

จำคำเว้าของนาง บอกพี่ชาย ได้บ่น้องแต่คราวกี้..

ว่าจั่งใด๋..สางลืมไว.อืม..อืม...หล่ะหน่า