Pamiętam małe, białe miasto w ostrym świetle dnia.
Południe puste i wypalone słońcem aż do dna.
Leniwy czas w uliczkę tę prowadził nas.
Kafejka i chłodne wino, które krąży z rąk do rąk.
W kwadracie cienia, w cichym natchnieniu trwał taneczny krąg.
Południa czas połączył nas ostatni raz.
Zorba i Ty...
Wszystko w pustkę odpłynęło.
Wino i Ty...
To, co było, już minęło.
Zorba i Ty...
Słońce miłość wypaliło na wspomnienia pył.
Zorba i Ty...
Jeszcze w sercu rytm Południa.
Wino i Ty...
Znikła gdzieś nadzieja złudna.
Zorba i Ty...
To już nasze pożegnanie.
Czas żegnaj mi.
Za oknem piach mazowiecki, sosna krzywa, smukły świerk.
Powoli dnia już ubywa, już niedługo pierwszy śnieg.
Zwyczajny czas, nie pierwszy raz, odmienił nas.
W powodzi zdarzeń odpływa coraz dalej tamten dzień.
Wśród nowych marzeń pozostał jednak Twojej twarzy cień.
By raz po raz, choć płynie czas, mógł złączyć nas.
Zorba i Ty...
Wszystko w pustkę odpłynęło.
Wino i Ty...
To, co było, już minęło.
Zorba i Ty...
Słońce miłość wypaliło na wspomnienia pył.
Zorba i Ty...
Jeszcze w sercu rytm Południa.
Wino i Ty...
Znikła gdzieś nadzieja złudna.
Zorba i Ty...
To już nasze pożegnanie.
Czas żegnaj mi.
