มนต์เมืองเหนือ

ป่าเหนือเมื่อหน้าดอกไม้บาน

ลมฝนบนฟ้าผ่าน ฟ้ามองดั่งม่านน้ำตา

น้ำฝนหล่นจากฟากฟ้า

ขังแก่งเหมือนแอ่งน้ำตาไหลตกจากผาแว่วฟัง

ป่าเหนือเมื่อไปได้พบมา

เมืองเหนือเมื่อน้ำบ่า เลาะธารซ่านซ่าเคล้าดัง

น้ำไหลไปหลากมากครั้ง

หมุนวนสายชลเหมือนดังไหลหลั่งเป็นวังน้ำวน

ริมฝั่งวังน้ำค่ำลงคงมีแสงจันทร์

คืนหนึ่งคืนนั้นพบกันน้องเอยสองคน

เมืองเหนืออนงค์นั้นคงมีมนต์ เป่าหัวใจเสียจนก่นให้ใฝ่ฝัน

แอ่วสาวเจ้าวอนอ้อนน้ำคำ

จนสูรย์ลอยคล้อยต่ำ สายัณห์เย็นย่ำทุกวัน

แล้วไฉนจะให้ลืมนั้น แม้นใครได้ไปเที่ยวพลัน

หลงมั่นในเมืองเหนือเอย

แอ่วสาวเจ้าวอนอ้อนน้ำคำ

จนสูรย์ลอยคล้อยต่ำ สายัณห์เย็นย่ำทุกวัน

แล้วไฉนจะให้ลืมนั้น แม้นใครได้ไปเที่ยวพลัน

หลงมั่นในเมืองเหนือเอย

แล้วไฉนจะให้ลืมนั้น

แม้นใครได้ไปเที่ยวพลันหลงมั่นในเมืองเหนือเอย