I Mera I Labri

Ήρθεν η μέρα η λαμπυρή, γλυκύς καιρός αρχίζει

κι ήκατσεν ο Ρωτόκριτος εις το θρονί κι ορίζει.

Αγαπημένο αντρόγυνο σαν τούτο δεν εφάνη

μηδ' τέτοιο καλορίζικο, χαιρόμενο στεφάνι.

Εκάμασι παιδόγγονα κι όλα εγενήκαν πλούσα

και μάνα και κερά λαλά εγίνη η Αρετούσα.

Για τούτο οπού 'ναι φρόνιμος, δε χάνεται στα πάθη,

το ρόδο κι ο όμορφος ανθός γεννιέται μες στ' αγκάθι.

Βιτσέντζοςείν' ο ποιητής και στη γενιά Κορνάρος,

που να βρεθεί ακριμάτιστος όντε τον πάρει ο Χάρος.

Στην Στείαν εγεννήθηκε, στην Στείαν ενεθράφη,

εκεί 'καμε κι εκόπιασεν ετούτα που σας γράφει.

Στο Κάστρον επαντρεύτηκε σαν αρμηνεύγ' η φύση,

το τέλος του έχει να γενεί όπου ο Θεός ορίσει.