Song Tao Pu Ying Yai (Sungkayana)

ฮัลโหลเทสต์ กาลครั้งหนึ่งยังไม่ค่อยนานเท่าไหร่ มีชายชราผู้หนึ่ง ผู้ที่ทุกคนรู้จักเขาดีในฐานะของผู้มั่งคั่ง และชาวบ้านก็ขนานนามเขาว่า ผู้เฒ่าไม้เท้าทองคํา เมื่อล่วงลํ้าออกจากเมือง มาสู่ย่านเกษตรกรรม อันเป็นที่พํานักพักอาศัย ของชายชราอีกผู้หนึ่ง ผู้ที่หลังของแกโค้งงอ จากการตรากตรํา ทํานาไร่มาชั่วชีวิต แกคือผู้เฒ่าไม้เท้าลําไผ่ และนี่คือเรื่องราว ของสองเฒ่าผู้ยิ่งใหญ่ ผู้เฒ่าไม้เท้าทองคํา สร้างตึกสูงลํ้า เสียดฟ้าเสียดเมฆ นั่งคิดคํานวณตัวเลข ทุกคํ่าทุกเช้าคิดแต่เอากําไร เฝ้าดูตาม้าตาเรือ ความคิดเหลือเฟือ เต็มห้องแอร์คอนดิชั่น จิบบรั่นดีคลี่คลายความฝัน ทุกคืนทุกวันฝันถึงผลกําไร มีที่ดินพันหมื่นแสนไร่ รถยนต์มากมาย กว่าร้านขายรถยนต์ บริวารวิ่งกันสับสน ต้องเลี้ยงผู้คน แทน ฝูงวัวควาย ผู้เฒ่าถือไม้เท้าลําไผ่ นั่งทอดหายใจ อยู่ใต้ต้นดอกจาน ฝันถึงเมล็ดพืชที่หว่าน เป็นกิจการของเกษตรกร เฝ้าดูมดหนูแมลง จะมากลั่นแกล้ง กัดกินพืชไร่ ปีนี้ถ้าไม่ดีดังปีกลาย ต้องขอความเห็นใจ จากเฒ่าไม้ทองคํา นาที่นาของผู้เฒ่าลําไผ่ เอาจํานองไว้กับผู้เฒ่าทองคํา ดอกเบี้ยบานยิ่งกว่าผลผลิต เพราะไม่ติดฝนแล้ง แมลงลงกัดกิน เฮ้อ เฝ้าดูตามดตาแมง ดังฟ้าฝนกลั่นแกล้ง ไม่มีเหลือผลผลิต แม่นละหรือที่ว่าฟ้าลิขิต ฟ้าไม่มีชีวิตแต่คนมีจิตมีนํ้าใจ เฒ่าชราคว้าไม้ไผ่ลำอ่อน ลุกขึ้นเขียนดินดอน สะท้อนความในใจ เรามันจนเราก็จนต่อไป ใครจะรวยเท่าใด ก็ปล่อยให้รวยเสียให้เข็ด เรามันจนเราก็จนต่อไป ใครจะรวยเท่าใด ก็ปล่อยให้รวยเสียให้เข็ด เรามันจนเราก็จนต่อไป ใครจะรวยเท่าใด ก็ปล่อยให้รวยเสียให้เข็ด เรามันจนเราก็จนต่อไป ใครจะรวยเท่าใด ก็ปล่อยให้รวยเสียให้เข็ด เรามันจนเราก็จนต่อไป ใครจะรวยเท่าใด ก็ปล่อยให้รวยเสียให้เข็ด เรามันจนเราก็จนต่อไป ใครจะรวยเท่าใด ก็ปล่อยให้รวยเสียให้เข็ด เรามันจนเราก็จนต่อไป ใครจะรวยเท่าใด ก็ปล่อยให้รวยเสียให้เข็ด