พรหมลิขิต

เหม่อมองบนฟ้าไกล จ้องมองด้วยความสงสัย ว่าใครกันนะใคร ที่พาให้เธอเดินหลงทางมาเจอกับฉัน มีคนเป็นล้านคน ช่างไร้เหตุผลจริงจริงที่เราเจอกัน จากเป็นคนไม่เชื่ออะไร สุดท้ายก็ได้แต่ถามตัวเองซ้ำซ้ำ ตกลงคือพรหมลิขิตใช่ไหม ที่เขียนให้เป็นอย่างนั้น ตกลงให้เรารักกันใช่ไหม อย่างนั้นขอได้หรือไม่ โปรดอย่าทำให้เราพลัดพราก ให้เรารักกัน เนิ่นนานถึงจนวันตาย โฮ้ โฮ ฉันขอได้ไหม เมื่อก่อนลมหายใจ ก็คิดว่าเป็นของฉัน แต่พอได้พบเธอ เพิ่งรู้จริงจริงลมหายใจคือเธอเท่านั้น มีคนเป็นล้านคน ช่างไร้เหตุผลจริงจริงที่เราเจอกัน จากเป็นคนไม่เชื่ออะไร สุดท้ายก็ได้แต่ถามตัวเองอีกครั้ง ตกลงคือพรหมลิขิตใช่ไหม ที่เขียนให้เป็นอย่างนั้น ตกลงให้เรารักกันใช่ไหม อย่างนั้นขอได้หรือไม่ โปรดอย่าทำให้เราพลัดพราก ให้เรารักกัน เนิ่นนานถึงจนวันตาย โฮ้ โฮ ฉันขอได้ไหม คนมีอีกตั้งล้านคน ไม่มีเหตุผลที่เธอต้องเลือกฉัน จากเป็นคนไม่เชื่ออะไร สุดท้ายก็ได้แต่ถามตัวเองอีกครั้ง ตกลงคือพรหมลิขิตใช่ไหม ที่เขียนให้เป็นอย่างนั้น ตกลงให้เรารักกันใช่ไหม อย่างนั้นขอได้หรือไม่ โปรดอย่าทำให้เราพลัดพราก ให้เรารักกัน เนิ่นนานถึงจนวันตาย โฮ้ โฮ ฉันขอได้ไหม โฮ้ โฮ ฉันขอได้ไหม