เวียงป่าเป้า

ก็ไม่เสียทีที่ดั้นด้นมา

ได้พบขวัญตา กานดาแห่งเวียงป่าเป้า

เธอมีเสน่ห์ แต่งตัวเก๋ไม่เบา

ผัดหน้าเสียขาว ทัดดอกทองกวาวที่ข้างใบหู

พี่ส่งสายตาที่โหยละห้อย

หัวใจดวงน้อย รอคอยยิ้มจากโฉมตรู

แม่คุณคนดีโปรดจงปราณีพี่คนไร้คู่

ได้โปรดจงเอ็นดูพี่เฝ้าคอยอยู่อย่าทำเหินห่าง

อยากเอ่ยความนัย ก็กลัวทรามวัยจะไม่รู้เรื่อง

เกรงเจ้าขุ่นเคืองพี่อู้กำเมือง บ่จ้าง

ขอถอดดวงใจวางเอาไว้แทบตักน้องนาง

แม้เจ้าทิ้งขว้าง พี่ต้องอ้างว้างสุดทรมาน

ได้โปรดปราณีพี่นี้คนจร

เป็นนกไร้รังนอนงามงอนเจ้าจงเจือจาน

รักหน่อยเอาบุญ นึกว่าเกื้อกูลคนไกลบ้าน

เวียงป่าเป้าจงเป็นพยาน แม้ไม่สงสาร พี่ขอลาตาย

อยากเอ่ยความนัย ก็กลัวทรามวัยจะไม่รู้เรื่อง

เกรงเจ้าขุ่นเคืองพี่อู้กำเมือง บ่จ้าง

ขอถอดดวงใจวางเอาไว้แทบตักน้องนาง

แม้เจ้าทิ้งขว้าง พี่ต้องอ้างว้างสุดทรมาน

ได้โปรดปราณีพี่นี้คนจร

เป็นนกไร้รังนอนงามงอนเจ้าจงเจือจาน

รักหน่อยเอาบุญ นึกว่าเกื้อกูลคนไกลบ้าน

เวียงป่าเป้าจงเป็นพยาน แม้ไม่สงสาร

พี่ขอลาตาย

ตายแน่นอน ตายไปเลย