มนต์เมืองเหนือ

ป่าเหนือเมื่อหน้าดอกไม้บาน ลมฝนบนฟ้าผ่าน ฟ้ามองดั่งม่านน้ำตา น้ำฝนหล่นจากฟากฟ้า ขังแก่งเหมือนแอ่งน้ำตาไหลตกจากผาแว่วฟัง ป่าเหนือเมื่อไปได้พบมา เมืองเหนือเมื่อน้ำบ่า เลาะธารซ่านซ่าเคล้าดัง น้ำไหลไปหลากมากครั้ง หมุนวนสายชลเหมือนดังไหลหลั่งเป็นวังน้ำวน ริมฝั่งวังน้ำค่ำลงคงมีแสงจันทร์ คืนหนึ่งคืนนั้นพบกันน้องเอยสองคน เมืองเหนืออนงค์นั้นคงมีมนต์ เป่าหัวใจเสียจนก่นให้ใฝ่ฝัน แอ่วสาวเจ้าวอนอ้อนน้ำคำ จนสูรย์ลอยคล้อยต่ำ สายัณห์เย็นย่ำทุกวัน แล้วไฉนจะให้ลืมนั้น แม้นใครได้ไปเที่ยวพลัน หลงมั่นในเมืองเหนือเอย แอ่วสาวเจ้าวอนอ้อนน้ำคำ จนสูรย์ลอยคล้อยต่ำ สายัณห์เย็นย่ำทุกวัน แล้วไฉนจะให้ลืมนั้น แม้นใครได้ไปเที่ยวพลัน หลงมั่นในเมืองเหนือเอย แล้วไฉนจะให้ลืมนั้น แม้นใครได้ไปเที่ยวพลันหลงมั่นในเมืองเหนือเอย