น้ำตาร่วงหลังพวงมาลัย

ทุกวันฉันนั่งหลังพวงมาลัย ขับขี่รถไปอยู่กลางถนน หัวอกสั่นหวิว ๆ พะวักพะวน เหม่อลอยสับสนเหมือนคนไม่มีหัวใจ เหลียวมองดูเบาะข้างเคียงว่างเปล่า ว้าเหว่เงียบเหงาสุดจะทนไหว คิดถึงแต่ครั้งยังสดชื่นหัวใจ จะไปแห่งไหนฉันมีเธอใกล้ไม่ห่าง แต่บัดนี้ทุกสิ่งทุกอย่างผันแปร ความไม่แน่แท้เข้ามาแทรกอยู่ตรงกลาง เธอและฉันต้องเดินกันคนละทาง เหลือเพียงเศษเสี้ยวความหลังฝังใจจำพร่ำเพ้อ รถคันใดแซงหรือแล่นสวนมา ฉันสอดสายตาแอบมองเสมอ แสนสุดจะคิดถึงอยากเห็นหน้าเธอ แต่พอได้เจอน้ำตาฉันเอ่อไหลร่วง แต่บัดนี้ทุกสิ่งทุกอย่างผันแปร ความไม่แน่แท้เข้ามาแทรกอยู่ตรงกลาง เธอและฉันต้องเดินกันคนละทาง เหลือเพียงเศษเสี้ยวความหลังฝังใจจำพร่ำเพ้อ รถคันใดแซงหรือแล่นสวนมา ฉันสอดสายตาแอบมองเสมอ แสนสุดจะคิดถึงอยากเห็นหน้าเธอ แต่พอได้เจอน้ำตาฉันเอ่อไหลร่วง