ความเหงาที่ต้องก้าวผ่าน

กอดเขานั่งเหงาซึมเศร้ามีเงาร่วมห้อง

กวาดสายตามองนอกห้องเบิ่งสีแสงไฟ

ลมพัดหน้าต่างกระทบเสียงดังทำให้ตกใจ

โอ้อกสาวบ้านไพรในเมืองใหญ่นั่งใจเหม่อลอย

ฝนตกปรอยปรอยเป็นฝอยลอยนอกหน้าต่าง

ค่ำคืนอ้างว้างทบทวนเส้นทางใจหงอย

ละอองฟองฝนกระทบผิวคนที่นั่งเหม่อลอย

หนาวใจเย็นกายไม่น้อย คิดฮอดคนคอยที่อยู่ทางบ้าน

จากมาล่าฝัน สู้งานใช้แรงแลกเงิน

เนิ่นนานเหลือเกินชีวิตก็ยังซมซาน

ลมฝนพัดไหวหอบพาใจสาวคิดถึงบ้าน

อดทนเดินตามความฝันคอยวันคืนภูมิลำเนา

กอดเขานั่งเหงาซึมเศร้ามีเงาร่วมห้อง

หันกลับมามองในห้องรอบรอบตัวเรา

ที่นอนหมอนข้างผ้าห่มผืนบางหมอนหนุนใบเก่า

เป็นเพื่อนเจ้าของห้องเช่า สาวคนเหงานอนพักเอาแรง

จากมาล่าฝัน สู้งานใช้แรงแลกเงิน

เนิ่นนานเหลือเกินชีวิตก็ยังซมซาน

ลมฝนพัดไหวหอบพาใจสาวคิดถึงบ้าน

อดทนเดินตามความฝันคอยวันคืนภูมิลำเนา

กอดเขานั่งเหงาซึมเศร้ามีเงาร่วมห้อง

หันกลับมามองในห้องรอบรอบตัวเรา

ที่นอนหมอนข้างผ้าห่มผืนบางหมอนหนุนใบเก่า

เป็นเพื่อนเจ้าของห้องเช่า สาวคนเหงานอนพักเอาแรง