Paroles
ฟากฟ้ายามเย็นเห็นแสงรำไร
อาทิตย์จะลับโลกไป พระจันทร์จะโผล่ขึ้นมา
หมู่มวลวิหคเหินลมอยู่กลางเวหา
จะกลับคืนสู่ชายคา ชายป่าคือแหล่งพักพิง
แต่น้องนางใยไม่เห็นกลับมา
จากไปตั้งหลายปีกว่า ท้องนาบ้านเราเหงาจัง
ลมหนาวพัดโบกโยกเรือนจนคล้ายจะพัง
ผู้เฒ่าตายายลงนั่งเหม่อรอด้วยใจเลื่อนลอย
นกน้อยจากท้องนาราคาถูก
เธอเป็นลูกที่ถูกพ่อแม่ขายไป
กตัญญูบิดา มารดาปานใด
แม่สายจากเมืองเจียงฮายต้องไปสู่สังคมทราม
เมื่อรู้สึกตัวก็สายเกินไป
หมื่นพันที่เธอผ่านชาย หัวใจเธอจึงเย็นชา
สังคมกระหน่ำซ้ำสองเธอต้องติดยา
ไม่คิดหวนคืนบ้านนา ปรารถนาเพียงยาเมา
ผู้เฒ่าล้มป่วยคนช่วยไปบอก
เธอจึงจากเมืองบางกอก หวังไปให้ทันเวลา
เอายาไปฝาก เอาหมาก เอาพลู เสื้อผ้า
แม่สายที่เธอจากมา เหมือนวาจาว่าสายเกินไป
นกน้อยกลับมาแค่ทันพระสวด
ใครเล่าเจ็บปวดรวดร้าวเท่าสาวเมืองเหนือ
สังคมเมืองไทย ใครฟังเค้าคงไม่เชื่อ
ขายกินหมดแล้วเอื้องเหนือ ให้กับชายที่อู้บ่จ้าง
Written by: Carabao