สมมุติว่าเขารัก

ถูกตาต้องใจต้องมนต์ของใครคนหนึ่ง

หลงไปเก็บเขามาคำนึงจนติดตรึงหทัย

อกเอยลืมตนต้องมนต์เสียจนเป็นไข้

เพราะเป็นโรคหัวใจอาลัยเฝ้าครวญเพ้อไปเต็มกลั้น

เงินแสนเงินหมื่นของใคร

แม้นมากองให้ถึงใจ

จะเมินห่างไกล

มิยอมให้ใครซื้อกัน

แต่คนในใจ

ไม่มีของใดมาหมั้น

เหมือนมีโชคล้านเป็นรางวัล

ด้วยใจรักกันมีค่า

ด้วยใจผูกพันผูกพันเสียจนต้องตู่

สมมุติว่าเขามาเอ็นดูคงชื่นชูอุรา

ดุจมีเทวัญแบ่งปันทิพย์ธารลงหล้า

ฉันคงอิ่มเพราะธารเทวาที่มีฤทธาเต็มที่

คงรักกันอยู่ทุกวัน

เหมือนดังไฟต้องน้ำมัน

เกิดระเบิดพลัน

เพราะมันต้องกันทุกที

เฝ้าครวญรำพัน

โอ้เราฝันไปหรือนี่

โถคนที่รักดังชีวี

ก็ยังมิมีทีท่า