ชั่วเจ็ดทีดีเจ็ดหน

อย่าเหิมอย่าเห่อ ทะเยอทะยาน

อย่าคิดต้องการเที่ยวทำตัวเป็นหัวเรือใหญ่

ถึงระบือมีชื่อก้องฟ้า แล้วสักคราต้องร่วงลงได้

อย่าคิดว่าตัวเลิศล้ำ อย่าตามใจตัวเป็นใหญ่

พลาดพลั้งร่วงมาเมื่อไหร่จะไม่มีใครเอาใจปรนเปรอ

อย่าอวดอย่าโอ้ว่าโตหรือดัง

หากแม้มีทาง ชื่อเสียงโด่งดังอย่าได้เหิมเห่อ

คนที่ดังกว่าเรายังมี คนที่ดีกว่าเรายังเกร่อ

อย่าข้ามเมื่อเห็นคนล้ม อย่าสมน้ำหน้าคนเซ่อ

เคราะห์ร้ายคราวเราเล่าเออ เราอาจจะเจอกับความเจ็บใจ

คนถึงมีความชั่วเจ็ดหน ความดีของคนมีน้อยเมื่อไหร่

คนล้มแล้วอาจจะฟื้น คนยืนอาจล้มก็ได้

ใช่ดังแล้วลืมพวกพ้อง เที่ยวมองเห็นคนเป็นไพร่

หากล้มทั้งยืนเมื่อไหร่จะต้องอับอายแทบซุกแผ่นดิน

อย่าเย่ออย่าหยิ่ง อย่าทำชิงชัง

อย่าคิดว่าดังแล้วไม่เดินจะเหินเมฆินทร์

ดังก็มีแต่คนอุ้มโอ๋ โซแล้วทรามกลับถูกหยามหมิ่น

คนดังคนดับอับจนก็คนเหมือนกันทั้งสิ้น

อย่ามัวแบ่งชั้นกั้นถิ่น เราต่างเดินดินกินข้าวเหมือนกัน

คนถึงมีความชั่วเจ็ดหน ความดีของคนมีน้อยเมื่อไหร่

คนล้มแล้วอาจจะฟื้น คนยืนอาจล้มก็ได้

ใช่ดังแล้วลืมพวกพ้อง เที่ยวมองเห็นคนเป็นไพร่

หากล้มทั้งยืนเมื่อไหร่จะต้องอับอายแทบซุกแผ่นดิน

อย่าเย่ออย่าหยิ่ง อย่าทำชิงชัง

อย่าคิดว่าดังแล้วไม่เดินจะเหินเมฆินทร์

ดังก็มีแต่คนอุ้มโอ๋ โซแล้วทรามกลับถูกหยามหมิ่น

คนดังดนดับอับจนก็คนเหมือนกันทั้งสิ้น

อย่ามัวแบ่งชั้นกั้นถิ่น เราต่างเดินดินกินข้าวเหมือนกัน